نگاه نو
سلام چند روز قبل با خودرو یکی از دوستان از خیابان رد می شدیم که ناگهان با صدایی وحشتناک و تکان زیاد رشته افکار و گفتگوی ما پاره شد. بله درست متوجه شدید، خودروی ایشان روی یک سرعت گیر (که بعضی از آنها شبیه تپه ای به ارتفاع نیم متر و بیشتر می باشد) رفته بود. جالب اینکه هیچ علامت هشداری که حاکی از وجود این سرعت گیر باشد ندیدیم. با خودم فکر کردم این ابتکاربشر( که با این شکل آن ظاهرأ ما ایرانی ها مبتکر آن هستیم!) قصد دارد سلامت جسمی انسانها را تأمین کند، اما چقدر به بهداشت روان آنان توجه دارد. خیلی از این مسائل به برنامه ریزان شهری برمی گردد، و جالب است که تصمیمات دیگر این افراد هم بدون توجه به بهداشت روان جامعه صورت می گیرد. در سایر کشورها قبل از اتخاذ تصمیم در مورد یک مسئله شهری ( به عنوان نمونه یکطرفه کردن یک خیابان که از دید ما شاید خیلی بی اهمیت باشد) ابندا شهروندان توجیه می شوند، زمان های محدودی این کار به صورت آزمایشی صورت می گیرد، بازخورد این کار از شهروندان گرفته می شود ، و در نهایت آن تصمیم اجرایی می شود. اما شما شاید زیاد با این مسئله برخورد کرده باشید: صبح قرار است به محل کار یا تحصیل تان بروید، در ابتدای خیابان جلوی شما گرفته می شود و به شما اعلام می گردد که این خیابان از این به بعد یکطرفه می باشد و شما هم باید تغییر مسیر دهید. تصور کنید که این کار علاوه بر گرفتن وقت شهروندان چقدر بهداشت روانی آنان را تحت تأثیر قرار میدهد. امیدوارم که برنامه ریزان شهری در کنار این همه هزینه های غیر ضروری که دارند کمی روی عواقب اجتماعی و روانی تصمیمات آنی خود نیز بررسی علمی انجام دهند تا شهروندان کمتر متضرر شوند. تا بعد...
دورو بر ما پر از رویدادهای مختلف می باشد. این وبلاگ قصد دارد تا با نگاهی دیگر به این رویداد ها بپردازد.
